Leerlingen van het CFP voor hun slaapzalen
De week begint al meteen met een dagje verlof. Na de ziekte van de afgelopen dagen voel ik me sterk genoeg om er terug in te vliegen, maar ik hoef niet op te draven. Maandag 14/10/07 is het precies twintig jaar geleden dat Thomas Sankara, de toenmalige revolutionaire president van Burkina, bij een aanslag om het leven is gekomen. Iedereen weet dat de huidige president, Blaise Compaoré, bij deze aanslag betrokken was. Bewezen is het echter nooit en mensen die de zaak hebben willen onderzoeken, waaronder de journalist Norbert Zongo, zijn uit de weg geruimd. Compaoré maakte in de jaren ’80 deel uit van de groep van zeven revolutionairen waarmee Sankara aan de macht is gekomen. Onlangs heb ik nog een T-shirt gezien waarop te lezen was: ‘Twintig jaar democratie met Blaise Compaoré.’ Een mooiere contradictie in de termen kan je niet bedenken! Naar het schijnt heeft Compaoré de grondwet verandert zodat de president nu onbeperkt voor termijnen van vijf jaar kan herverkozen worden. Alleszins vreest men dat deze dag van herdenking tot onlusten in de scholen zal leiden en het Ministerie van Onderwijs heeft dan ook besloten om de lessen te schorsen.
De waterpomp van het CFP
Wat het lesgeven betreft, mag ik niet klagen. Hoewel een aantal specifieke termen me nog wel eens willen ontbreken, krijg ik mijn zaken toch behoorlijk uitgelegd. Toch is het bij dergelijke grote groepen moeilijk om in te schatten of (al) de leerlingen echt mee zijn of niet. Er zijn er een aantal die goed meewerken in de klas, maar natuurlijk zijn het altijd dezelfde die antwoord geven. Bovendien zijn er leerlingen die hetgeen ik op bord heb geschreven, onmiddellijk in hun schrift hebben overgeschreven en anderen die nog moeten beginnen, wanneer de eersten al gedaan hebben.
Klaslokalen van het CFP
Tenslotte is het nog altijd oppassen geblazen dat dingen die voor mij evident zijn, niet noodzakelijk evident zijn voor de leerlingen en dat het op die manier enorm belangrijk is om van alles op de hoogte te zijn en precieze instructies te geven. Zo gaf ik vandaag nog een blad met oefeningen en zette ik de oefeningen op bord die de leerlingen moesten oplossen, zonder daarbij de respectievelijke opgaven helemaal over te schrijven. Voor mij was het vanzelfsprekend dat de leerlingen zouden begrijpen om eerst de opgaven op het oefeningenblad te lezen om vervolgens op bord te zien welke oefeningen ze juist moesten oplossen. Dit was echter te veel gevraagd. Sommigen raakten al van meet af aan helemaal in de war, omdat er blijkbaar ook een apart schrift voor oefeningen bestaat en ze niet wisten in welke schrift nu de oefeningen op te lossen, de wiskundeschrift of de oefeningenschrift. Anderen staken het oefeningenblad dan weer gewoon weg en zaten maar wat naar hun blad te staren. Ik moest hen echt individueel aanporren om de oefeningen over te schrijven en te beginnen met hen op te lossen.
Les 'Djoela' met Jean
Woensdagvoormiddag heb ik na mijn wiskundeles van 08u00 tot 10u00 mijn taalles Djoela gepland. Op die manier doe ik toch nog iets nuttig als ik helemaal meurgh van mijn les terug thuis kom. In de namiddag was het naar wekelijkse gewoonte weer vergadering met Innocent en René in verband met het lasproject voor jongeren dat we op poten willen zetten. Deze keer hebben we de verwachte resultaten op korte, middellange en lange termijn besproken.
Innocent bezig in zijn atelier
Op korte termijn, dwz op minder dan een jaar tijd vanaf het moment dat we de nodige middelen hebben ontvangen, willen we een gebouw met de nodige uitrusting realiseren waarin de opleiding zal plaatsvinden. Op middellange termijn, dwz een jaar tot vijf jaar, wensen we de eerste cursisten te vormen door middel van een tweejarige opleiding. Op lange termijn, dwz langer dan vijf jaar, willen we een netwerk van lasateliers in de regio van Nouna creëren waar we de verschillende cursisten zullen plaatsen, zodanig dat mensen uit de streek niet meer helemaal tot Nouna zullen moeten komen om kleine laswerken vb. aan hun fiets of kar, te laten uitvoeren. Een deel van de opbrengsten uit dit netwerk zal moeten dienen om de kas van het opleidingscentrum te spijzen.
Innocent bezig in zijn atelier
In de loop van de afgelopen week sloeg de schrik mij toch weer om het hart, toen ik besefte dat we toch over een serieus startkapitaal zullen moeten beschikken als we ineens met een nieuw gebouw met uitrusting willen beginnen. Een technische opleiding en in dit geval een lasopleiding kost veel geld, aangezien je over een behoorlijke uitrusting moet kunnen beschikken. Wie zal bereid zijn om veel geld in een project te pompen dat vanaf nul moet beginnen? We zullen in ieder geval een tot in de puntjes uitgewerkt dossier moeten kunnen voorleggen. Is het niet beter te proberen kleinschaliger te beginnen door bijvoorbeeld eerst de middelen voor de uitrusting te vergaren, alvorens al meteen met een nieuw gebouw van start te willen gaan? Alleszins denk ik dat het wel goed en nuttig is om al meteen een volledig en totaalplan op papier te zetten. Achteraf kunnen we dan nog bepalen welke stappen eerst te ondernemen en op welke punten er bespaard kan worden.
Een eerste bijeenkomst van de Troupe
Vanaf volgende week zal ik dan ook kunnen beginnen met mijn drum- en schaakcursus. De twee cursussen zullen plaatsvinden in l’Aumônerie ofwel de aalmoezenierswoning, een huis van het bisdom waarin vrijetijdsactivieiten voor jongeren georganiseerd worden. Zo beschikt l’Aumônerie over een bibliotheek, instrumenten voor een theoretische en praktisch muziekopleiding, zal er een theatercursus worden georganiseerd en werden er onlangs ook twee computers geïnstalleerd. Ook sport en catechese maken deel uit van het aanbod van de aalmoezenierswoning. In dit aanbod zullen dus ook mijn twee cursussen geïntegreerd worden. Vrijdag heb ik volledig gespendeerd aan de voorbereiding van de partituren voor de drumcursus. Zaterdag heb ik dan nog eens een bezoek gebracht aan de lagere school die Afrant in Paranzo bouwt. Hoewel er nu wel degelijk arbeiders op de werf aan het werk waren, heb ik nog niet veel vooruitgang ten opzichte van mijn vorig bezoek kunnen vaststellen. Ik vraag mij ernstig af wanneer deze school volledig afgewerkt zal zijn.
De lagere school van Paranzo
Zondag stond de mis in de kathedraal in het teken van de officiële verwelkoming en presentatie van de nieuwe ambtenaren in Nouna. Daar moest ik natuurlijk aanwezig zijn. Ook werden er een aantal zusters ingehuldigd van twee ordes die het bisdom van Nouna komen ondersteunen. De drie zusters van de ene orde, alle drie afkomstig uit Madagascar, geven les in een lagere school en de vier zusters van de andere orde, Maria van de eeuwige bijstand, zullen binnenkort de leiding van het vormingscentrum Badenya overnemen. In de mis werden de nieuwe ambtenaren gevraagd zich vooraan te komen presenteren voor een volle kerk. Dat vond ik helemaal niet erg, maar de missen duren hier altijd wel lang. Een gewone mis op zondag duurt twee uur en vandaag, naar aanleiding van de speciale gelegenheid, was het weer raak met meer dan drie uur. ’s Middags was het dan eten in de parochie en ’s avonds nog eens feest in het vormingscentrum.
Groepsfoto op het feest van de zusters
Geen opmerkingen:
Een reactie posten