Jonas in Nouna: Week 26/05/08

Het schooljaar op het CFP is afgelopen. De leerlingen die in het laatste jaar bouwkunde en elektronica zitten, bereiden zich nu voor om in Ouagadougou hun eindexamens te gaan afleggen. Verlopen deze examens positief, dan zien zij hun inspanningen beloond met een Certificat d’Aptitude Professionnelle ofwel een CAP-diploma. In het Belgisch onderwijssysteem zou dit betekenen dat je na vier jaar technisch middelbaar onderwijs een diploma kan behalen. Voor de overige leerlingen is het schooljaar nu reeds gedaan.

Het vroege einde van het schooljaar biedt Innocent en mij de gelegenheid om in Ouagadougou al enkele apparaten voor het lasatelier aan te kopen. Op dinsdag 27 mei vertrekken we dan ook op handelsmissie richting de grote hoofdstad. Het lot wil dat we in Ouaga Célestin ontmoeten, een oude vriend van Innocent uit Nouna en bovendien oud-leerling van het CFP. Na zijn studies bouwkunde aan het CFP, heeft Célestin nog twee jaar verder gestudeerd in Abidjan alvorens een carrière als aannemer te beginnen. Het is reeds 18 jaar dat Innocent en Célestin mekaar niet meer gezien hebben.

Célestin blijkt de ideale man om ons te begeleiden op onze handelsmissie in Ouaga. Als doorwinterde aannemer kent hij de winkels te Ouaga als geen ander en hij dwingt de verkopers dan ook vlotjes om met hun beste prijs op de proppen te komen. Pittig detail is dat het etnisch aspect in het kader van de zgn. ‘plaisanterieën’ tussen Mossi en Samo weer grondig in de verf wordt gezet. Célestin en Innocent, beiden behorende tot de etnische groep van de Samo, kunnen het niet laten om de Mossi-verkopers weer eens deftig te beledigen. Het werkt als het ware als een automatisme, een rode lap op een stier. Daar waar een Mossi deze beledigingen niet zomaar onbeantwoord zal laten, is nu de reactie van de Mossi-verkopers eerder lauw, wellicht omdat ze zich in de positie van verkoper bevinden.

De manier waarop het weerzien tussen Innocent en Célestin heeft plaatsgevonden, doet je vragen stellen of toeval wel bestaat. Innocent en ik zijn rustig op de brommer door Ouaga aan het tuffen als we exact, maar dan ook exact voor de werf van Célestin panne krijgen. De zuiger van één van de twee cilinders blijkt weer eens geblokkeerd. Hoewel dit een gekend probleem is, is er eigenlijk helemaal geen aanleiding voor deze panne, omdat de brommer twee dagen voordien nog helemaal is nagekeken, juist om een dergelijke panne te vermijden. Eenmaal de panne een feit, zijn we nog maar enkele stappen van Célestin verwijderd. Uiteindelijk kunnen we met de hulp van Célestin voor een redelijke prijs een laspost, een boormachine en een slijpmolen kopen.

Vrijdag op onze terugweg naar huis mogen we dan weer blij zijn dat er geen ongelukken gebeurd zijn met de bus die ons van Ouaga naar Nouna brengt. Het gaat om een grote gele schoolbus naar Amerikaans model die er op het eerste zicht nog wel redelijk goed uitziet. Vrijdagmorgen verlaten we Ouaga in de regen. De bus zit stampvol met veel bagage op het dak. Op het traject van Koudougou naar Dédougou, een stuk weg dat niet geasfalteerd is, merken we reeds dat de chauffeur met overdreven snelheid over de glooiingen van de weg scheert waardoor de passagiers achteraan in de bus enkele centimeters in de lucht worden gelanceerd. Enkele kilometers na Dédougou ziet de chauffeur zich uiteindelijk genoodzaakt om zijn voertuig aan de kant te zetten. Het rechtervoorwiel wordt gedemonteerd en wat blijkt, de enige rem die het voertuig bezit, heeft het volledig begeven. Eventjes wordt geopperd om voorzichtig naar Nouna door te rijden in de veronderstelling dat de rem van het linkervoorwiel nog werkt. De chauffeur zegt echter zonder blikken of blozen dat deze rem reeds gedemonteerd is en ook op de achterwielen blijken geen remmen te zitten. Van een technische autocontrole is hier in Burkina natuurlijk geen sprake. Je mag er niet aan denken in wat voor toestand sommige vehikels hier rondrijden.

bus zonder remmen

Ondertussen zijn de werken aan het lasatelier weeral goed opgeschoten. Het atelier is nu bijna zo goed als af. Enkel de elektriciteit dient nog afgewerkt te worden en er resten ook nog schilderwerken. Met de aankoop van de eerste uitrusting raakt nu stilaan alles in orde om begin oktober met de lascursus van start te gaan. Er hebben zich inmiddels ook al voldoende kandidaten aangeboden. De jongeren zullen in de eerste plaats geselecteerd worden op basis van hun motivatie om de stiel van het lassen te leren. We kunnen nu in ieder geval met een gerust gemoed einde juni naar België terugkeren. Hieronder nog enkele foto’s die het verloop van de bouw van het lasatelier laten zien.