Yacouba en Arsène, goed ingepakt tegen de koude en het stof
Op school word ik nog maar eens op een andere manier geconfronteerd met de belabberde financiële toestand van sommige leerlingen. Uit mijn ervaring als musicus draag ik het adagium ‘oefening baart kunst’ hoog in het vaandel. Als gemotiveerde leerkracht wens ik mijn leerlingen dan ook zoveel mogelijk oefeningen te laten maken. In die zin heb ik besloten om dit jaar per trimester twee extra huistaken te geven. Voor overhoringen of huistaken zijn er echter geen voorgedrukte bladen met hoofdding van de school. De leerlingen halen de bladen gewoon uit hun schriften. Dit betekent dat hoe meer overhoringen of huistaken je als leerkracht laat maken, hoe dunner de schriften van de leerlingen worden. Afgelopen week kreeg ik de opmerking van een leerlinge dat, als het zo doorgaat met het ‘grote’ aantal (naar Burkinese normen) overhoringen en huistaken, ze op het einde niet genoeg bladen in haar schrift van wiskunde zal overhouden. Vele leerlingen hebben immers slechts de middelen om voor elk vak één schrift te kopen en als die vol is, is er geen geld om een nieuwe te kopen.
De werf van de laatstejaars 'bouwkunde'
Ondertussen zijn de leerlingen van het laatste jaar ‘bouwkunde’ voor hun praktijklessen bezig een nieuwe woning te bouwen,… vlak naast mijn huisje. Aangezien de praktijklessen doorgaan op zaterdagvoormiddag vanaf 8 uur, kan ik uitslapen op zaterdag dus wel vergeten. Nu ja, echt uitslapen is er toch niet meer bij, aangezien de zon elke dag om 6 uur opkomt en ik de gewoonte heb om met de zon op te staan. Dus ook in het geval dat het de vorige avond laat is geworden en ik echt wil uitslapen, ben ik om 7 uur klaar wakker… Hierbij nog een aantal foto’s van de werf waarop de gasten van het derde jaar ‘maçonnerie’ hun stiel oefenen.
het opscheppen van de beton
de funderingen worden opgevuld met de beton uit de kruiwagen
In het lasatelier wordt meer en meer duidelijk welk vlees we in de kuip hebben. Eens te meer besef ik dat Innocent en ik niet alleen de taak hebben om de leerjongens de stiel van het lassen aan te leren, maar ook om hen op menselijk en maatschappelijk vlak te vormen. Op het einde van elke werkweek, op zaterdagnamiddag, houden we een korte groepsvergadering om te bespreken wat we de afgelopen week zoal gefabriceerd hebben, welke vorderingen er op technisch vlak zijn gemaakt, welke problemen zich hebben gesteld, enz. We proberen dit te doen in een sfeer van openheid en we stimuleren de gasten ook om de problemen die ze de afgelopen week ondervonden hebben, zelf op tafel te gooien. Innocent en ik hechten er immers veel belang aan dat er een vertrouwensband ontstaat tussen de groepsleden onderling. Op het einde van de vergadering krijgen de gasten het geld waarmee ze op zondag hun werkkledij kunnen wassen.
Innocent laat zien aan Amadou hoe je met een slijpmolen werkt.
Zo is bijvoorbeeld tijdens de afgelopen weken gebleken dat Boureima een laatkomer is. De gasten moeten ’s morgens om 7 uur stipt in het atelier aanwezig zijn. Als iemand ziek is of om één of andere reden niet kan komen, verwachten we dat hij ons verwittigd. Boureima is dus verschillende keren te laat komen opdagen en we hebben hem er dan ook fijntjes op gewezen dat hij zal zorgen dat dit in de toekomst niet meer voorkomt. Punctualiteit is immers een eigenschap die iedereen ten goede komt. Amadou is een harde werker die op technisch vlak (door zijn ervaring in een ander atelier) het meest vergevorderd is. Op die manier vormt hij een goed voorbeeld voor Boureima en Mustapha. Op dit moment is Amadou de enige van de drie die al effectief aan het lassen is. Innocent laat Amadou de stukken zoveel mogelijk zelf aan elkaar lassen. Daar waar het te moeilijk wordt, neemt Innocent over. Achteraf wordt al het laswerk natuurlijk nog eens grondig door de leermeester gecontroleerd. Met zijn grote gestalte vormt Amadou ook zo wat de natuurlijke leider van de drie gasten. Boureima en Mustapha zijn op dit moment voornamelijk bezig met het op maat snijden van de stukken en met het assisteren van Innocent en Amadou bij de uitvoering van het laswerk.
Amadou aan de slag met de boormachine
De meest vette kluif, en daarmee ook de grootste uitdaging voor Innocent en mijzelf, doet zich echter voor in de figuur van Mustapha. Hopelijk wordt het geen kluif waar we onze tanden op zullen stukbijten. De laatste weken is gebleken dat Mustapha een jongen is waarmee we enig geduld zullen moeten hebben. Op dit moment is zijn grootste probleem het feit dat hij zeer veel moeite heeft om de zaken die we hem aanleren, te onthouden. Tijdens de lessen blijkt hij weinig geconcentreerd en alles zo wat op goed geluk te doen zonder er veel bij na te denken. Hiermee stelt hij het geduld van Innocent danig op de proef. Vaak is Mustapha met zijn gedachten ergens anders wanneer Innocent hem vraagt te herhalen wat hij hem juist gezegd heeft.
Boureima bij het schilderen van een raam
Innocent en ik zijn op zoek gegaan naar de oorzaak van dit probleem, maar ik zal hier uit respect voor Mustapha niet verder op ingaan. In ieder geval is Mustapha een jongen met een goed karakter die het accepteert dat je hem verbetert wanneer hij iets fout heeft gedaan, en die vaak zelf ambetant wordt van zijn eigen onbeholpenheid. Innocent en ik willen in het atelier dan ook een begin maken met Mustapha zo veel mogelijk positief te stimuleren, en hem te laten voelen dat hij wel dingen kan en goed doet. Tegelijk beseffen we dat dit veel moeite en inspanning zal kosten. Innocent heeft al gezegd dat hij wat het lassen betreft, veel meer tijd zal nodig hebben dan de andere twee. Wat het lezen en schrijven betreft, gaat het niet slecht. Ik zal hem zodanig drillen dat de letters, woorden en zinnen uit zijn oren komen. Een dergelijk geval als Mustapha doet je wel vragen stellen over opvoeding en de mogelijkheden ervan. Als je een kind niet positief stimuleert, betekent dit dan dat je het automatisch negatief stimuleert?
Le grand Mustapha aan het snijden
Tenslotte blijken Amadou, Boureima en Mustapha trouwe moslims die elke dag hun matje uitrollen om het gekende gebedsritueel uit te voeren en die elke vrijdagvoormiddag naar de moskee gaan. Innocent en ik kunnen dit wel appreciëren. Het toont immers aan dat ze in hun geloof een stuk nederigheid tentoonspreiden ten aanzien van het universum dat hen omringt. En aangezien nederigheid een poort is tot geluk, hebben we het met deze gasten nog niet zo slecht getroffen.
Het einde van de maand november nadert en dit betekent niet alleen dat het oogstseizoen op zijn einde loopt, maar ook dat het dorp Goni weer via de normale ‘weg’ toegankelijk wordt. Al het water dat de weg tussen Dara en Goni tijdens het regenseizoen blank heeft gezet, is immers opgedroogd. Wat op sommige plaatsen van de weg overblijft, kan de vergelijking met een patattenveld makkelijk doorstaan. Het ideale moment is dus gearriveerd om de band met mijn dans- en theatergroep uit Goni weer op te nemen.
De aankoop van de verlichtingskit
vlnr: collega Rafaël, het team van Adolphe, Suzanna en Adolphe Sanon
Bij het afscheid van de groep op het einde van het vorige seizoen heeft de voorzitter mij gevraagd of ik niet voor een lichtinstallatie kon zorgen zodat de groep ook ’s avonds zou kunnen repeteren. In het dorp is er immers geen elektriciteit. Terug in België heb ik dit aan mijn supporters voorgesteld en een gulle schenker heeft mij 500 € gegeven voor de aankoop van deze installatie. Ondertussen heb ik de verlichtingskit die op zonne-energie werkt, een maand geleden aangekocht bij Adolphe Sanon, een toffe Burkinees die vijf jaar in Duitsland heeft gestudeerd en een doctoraat heeft geschreven in verband met de mogelijkheden van zonne-energie. Het betreft een zeer eenvoudige installatie die bestaat uit één zonnepaneel, een batterij, twee kleine buislampen, twee contactdozen, twee schakelaars en natuurlijk een hele hoop kabels. Wanneer de batterij volledig opgeladen is, kunnen de lampen elk vier uur licht geven.
Yacouba en Arsène zijn erin geslaagd om de volledige verlichtingskit op hun moto te binden.
Afgelopen zondag 23 november 2008 zijn Arsène, de verantwoordelijke van de dans- en theatergroep, en Yacouba de verlichtingskit in Nouna komen afhalen. Hoewel ik eerst mijn bedenkingen had, zijn ze erin geslaagd om de volledige installatie op hun moto te binden en zo naar Goni te transporteren. In de namiddag ben ik dan zelf naar Goni gereden om te controleren of alles goed was aangekomen. Daar heb ik meteen dan ook de hele groep nog eens terug gezien. Volgende zondag 30 november rijd ik nog eens terug met een collega van het CFP om de eigenlijke installatie van de verlichtingskit in orde te brengen. Eenmaal de kit goed geïnstalleerd is, kan de groep al met repetities ’s avonds beginnen. Vanaf het begin van het tweede trimester zullen we dan met de sensibiliseringssessies in het kader van de alfabetisering van start gaan.
De verlichtingskit is goed in Goni aangekomen.
